اندرون از طعام خالی دار...
حکیمان دیر دیر خورند و عابدان نیم سیر و زاهدان سدّ رمق و جوانان تا طبق بر گیرند و پیران تا عرق بکنند اما قلندران چندان که در معده جای نفس نماند و بر سفره روزی کس.
اسیر بند شکم را دو شب نگیرد خواب
شبی ز معده ی سنگی،شبی ز دل تنگی
«ایجاز» از مصدراوجز به معنای کوتاه کردن سخن، و در اصطلاح ادای مقصود و جمع بندی معانی مختلف در قالب الفاظی اندک، و برخوردار از رسایی و شیوایی کلام است؛ که یکی از مهم‌ترین اسلوب های بلاغی و بدیعی است.
از قدیم موجز گفتن را از هنرهای ادبی شمرده اند و گفته اند :خیرالکلام ما قلّ و دلّ و به قول حافظ :
بیا و حال اهل درد بشنو/به لفظ اندک و معنی بسیار
اما ایجاز خود به دو نوع تقسیم می شود.
1-ایجاز قصر که حذف صورت نگرفته اما گوینده باید مطلب مفصلی را به لفظ اندک بیان کند لذا بسامد فعل در آن بالاست.مانند:
جهان خواستی یافتی خون مریز /مکن با جهاندار یزدان ستیز
مثالی دیگر:
پی مصلحت مجلس آراستند/نشستند و گفتند و برخاستند
2-ایجاز حذف که قسمتی از کلام حذف می شود و بخش محذوف به قراین معنوی دریافته می شود.مثل:
شهری متحدثان حسنت(هستند و اینان نیستند)/الا متحیران خاموش که بخش درون کمانک حذف شده.
در مقابل ایجاز اطناب قرار دارد.
یزدان پناه. تیرماه 94
انسان های بزرگ درباره عقاید سخن می گویند .
انسان های متوسط در باره وقایع سخن می گویند
و
انسان های کوچک پشت سر دیگران سخن می گویند.
